İslâm’da din alimlerinin üstünlüğü, tartışılmaz bir gerçektir. Bu konuda yüzlerce şer’î delil vardır. Mesela, Hz. Ali’den (ra.) İbn Adî’nin rivayet ettiği ve büyük hadis alimi Münâvî’nin “sahih hadistir” diye belirttiğine göre Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve âlihî ve sellem) buyurmuşlardır ki
“Alimler, yeryüzünün nur saçan kandilleri ve peygamberlerin halifeleri, ayrıca hem benim, hem de tüm peygamberlerin vârisleridir.”68
Alimler, “Nur saçan kandillerdir.”; çünkü Kur’ân-ı Kerîm’den ve Hz. Peygamber’den aldıkları feyizle çevrelerini aydınlatır, karanlığı, küfrü, şirki, cahilliği, gafilliği, şaşkınlığı, sapıklığı, çarpıklığı, bozukluğu izale eder; halka, imanı, İslâm’ı, hakkı, hayrı, doğruyu, iyiyi, güzeli, sahihi, sağlamı gösterir ve öğretirler.
“Peygamberlerin halifeleridirler.”; o halde tüm ümmetin ve halkın onlara itaat ve ittiba etmeleri, tâbi olmaları vazgeçilmez şarttır. Tarih boyunca da ümmet-i Muhammed’in müttakîleri, salihleri, samimileri, gerçek din alimlerine tâbi olmuş, onlara biat ve intisap etmiş, onların emrinde çalışmış, onların gösterdiği yolda yürümüş, böylece dünya ve âhiret saadetine nail olmuştur. Ümmetin gerçek halifeleri, o mübarek ulemâ-i ârifîn ve meşâyih-i vâsılîndir, zalim ve despot siyasîler değil!
Nice imanlı ve insaflı, aklı başında mü’minler, devlet adamları, emirler, vezirler, hatta padişahlar gelip onlara bağlanmış, ellerini öpmüş, dualarını talep etmiş, buyruklarını tutmuş; onları kendilerine rehber edinmiş, kendilerini onların emrinde ve hizmetinde bilmiştir. Mesela, Sultan Ahmed’in, Azîz Mahmûd-i Hüdâî’ye intisap edip bağlılık sözü vermiş olduğu, hatta saltanatı bile terk etmeyi istediği, fakat şeyhinin ona, bu hizmete devam etmesini emreylemesi üzerine padişahlığa devam ettiği meşhurdur.
Keşke tüm İslâm ülkelerinde tarih boyu yönetim ve iktidar hadîs-i şerîfte bildirildiği üzere hep alimlerin elinde olsaydı! Fakat maalesef, dünya sevgisi, menfaat hırsı, saltanat arzusu çok kere daha baskın çıkmış; İslâm halkları ve devletleri, dinden, imandan uzak, edep ve erkândan habersiz, içki içen, şarkı dinleyen, haremde rakkâseler oynatan... zalim dünyaperestlerin, siyaset mafyalarının eline kalmış, inim inim inlemiş, ya da din dışı sebeplerle birbirleriyle savaştırılmış, kırılmış, ezilmiştir. Bugünkü İslâm âleminin perişanlığına bakınız: Sebep çok kere, bu ihtiraslı, hain, zalim, gafil, gaddar, iktidar gasıplarıdır.
Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) sağ olsa idi şüphe yok ki tüm ümmet Allah’ın emri gereği ona tâbi olacaktı. O halde, şimdiki müslümanların da yine hiç şüphesiz onun hakikî vârisleri ve halifeleri olan olgun din alimlerine bağlanmaları dinlerinin ve imanlarının gereğidir.
Yazıklar olsun, şu deni dünya uğruna, dinî hakikatleri ters yüz edip, batılı hak, hakkı da batıl göstermeye çalışanlara!
Yazıklar olsun dinin, imanın ve tekke âdabının hilâfına yol tutan, müslümanı müslümana, talebeyi hocasına hasım eden, din alimlerinin katline fetva veren, şeriat ve hakikat münkiri, mürîd-i mürtedlere!
*