Enes’ten (ra.) rivayet olunduğuna göre Peygamberimiz, serverimiz, önderimiz Muhammed Mustafa (sallallahu aleyhi ve sellem) hazretleri bir hadîs-i şerîflerinde şöyle buyurmuştur:
“Size en cömert kimdir, bildiriyorum, dikkat edin, mütenebbih olun! En cömert Allah’tır, en cömert Allah’tır, en cömert Allah’tır ve ben de âdemoğullarının en cömerdiyim. Benden sonra onların en cömerdi, ilim öğrenen ve öğrendiği ilmini neşreden, öğreten kişidir ki o kıyamet günü tek başına bir ümmet olarak ba’s olunacaktır (Ne yüce makam, ne büyük şeref!); bir diğer en cömert kişi de canını fî sebîlillâh feda edip şehit edilinceye kadar çarpışandır.”1
Evet, en cömert Allah’tır, bize bahşettiği sonsuz nimetlerine hamd ve senalar, şükür ve dualar olsun. “Vücûd, cûd-ı ilâhî; hayat, bahş-i kadîm.” Her şeyimiz Allah’tan geliyor; yaratan O, yaşatan O; aklı, sağlığı, ömrü, imanı, havayı, gıdayı, suyu, süruru, eşi, evladı, izzeti, ikramı, ihtiramı veren O; cenneti, sonsuz ve ebedî mükâfatları verecek, cemalini, rıdvân-ı ekberini ihsan edecek olan O. Nimetlerini saymaya kalksak, ağaçlar kalem, denizler mürekkep olsa bile sayıp, döküp, bitiremeyiz.
İnsanoğlunun en cömerdi ise Peygamber Efendimiz imiş, bu hadîs-i şerîften, cihana cömertlikte de eşi, benzeri gelmemiş olduğunu öğreniyoruz. Evinde eşya, yiyecek, para, ziynet biriktirmez, olanca varını sabah akşam fukaraya infak ve sarf eylerdi; verince doyuracak kadar çok verirdi; et, but değil, tek tük değil, sürü ile verirdi; cömertlikte sema gibi derya gibiydi, geleni boş çevirmez, yoksulu, dulu, yetimi, akrabayı, komşuyu kollar, gözetirdi.
Bu hadisinde bize bir başka tür cömertlik daha öğretiyor, anlıyoruz ki alim olmak, ilim öğrenmek, başkalarına bildiğini öğretmek de çok büyük bir cömertlik imiş. Ne mutlu alimlere, öğretmenlere, mürşidlere, mürebbilere!
İşte bu sebepten biz halk olarak, grup olarak, müslüman olarak, şeyh ve mürit olarak, alim ve öğrenci olarak eğitim ve öğretimin her çeşidine çok büyük ehemmiyet veriyoruz.
Yazın bile olsa boş durmak yok, yan gelip yatmak yok, tembellik yok, malayani ile uğraşmak yok, vakit öldürmek yok, keyfî oyunlar yok, yasak işler, günah hareketler, haram fiiller, veballi faaliyetler yok... Hayatın bir saniyesi bile boşa harcanmamalı, müslüman hayırdan hayra koşmalı, faydalı işler yapmalı, zamanını iyi değerlendirmeli, sevap kazanmalı, ortaya eser koymalı, “sadaka-i câriye” (sevabı devam edip duran hayır hasenât) tesisi peşinde olmalı daima!
Vakıflarımızın, çevre-kültür-ahlâk ve kadın-aile derneklerimizin çalışkan ve fedakâr idarecilerine, gayur ve faal ihvanımıza rica ediyorum:
Aman, yaz tatillerini iyi değerlendirsinler, güzel eğitim, öğretim ve dinlenme programları tertip etsinler; çocuklar için temiz havalı yerlerde, eğlendirerek öğretmeyi amaçlayan “yaz okulları” açsınlar...
Aileler için grup tatil çalışmaları yapsınlar, yaylalarda veya deniz kenarlarında İslâmî şartlara uygun, tesettürlü eğitim ve öğretim programları hazırlasınlar. Oralarda hem hanımlar, hem beyler, hem de çocuklar eğlensin, dinlensin, tanışsın, dostluklarını pekiştirsin, sevap ve ecir kazansın!
Delikanlılar için üniversite öğrencileri için hem spor, idman yaptıkları, hem beden kabiliyetlerini, hem de dinî bilgilerini geliştirdikleri kurslar düzenlesinler...
Yeter ki ta ki candan temennî ederiz ki tatil verimli, olumlu, hayırlı, ecirli, kârlı, kazançlı geçsin; kardeşlerimiz Cenâb-ı Hakk’ın rızasını kazansın; olumsuz, nursuz, namazsız, niyazsız, hayırsız, taatsız, gayr-i ahlâkî, gayr-i İslâmî, gayr-i mantıkî, abuk sabuk, lehvî, keyfî, nefsanî, şeytanî, zulmanî bir yaz tatili geçirmekten korunup kurtarılsınlar!
*